Ο χρόνος αφήνει μερικές φορές
μια λάμψη ηλιακή που περνάει μέσα
απο ενα μπουκάλι κολώνια
η ζωή χωράει σε ενα συρτάρι
σε ένα σαλόνι γεμάτο συζητήσεις.
Ο παππούς ντύνεται αργά
χτενίζει προς τα πίσω τα μαλλιά του
και μυρωδάτος αποχαιρετάει για πάντα την αυλή του.
Το βαμμένο σπίτι με την κακοτεχνία του μαύρου
εκείνου ανθρώπου που χτυπάει ανα πάσα στιγμή
την πόρτα να συνοδεύσει κάποιον στο δικό του σπίτι
κερασμένος αιώνια εναν ναργιλέ απο τον καπνό
των ζωντανών και ενα λουκούμι με τη γεύση απο
τον λαιμό του πρώτου έρωτα.
Καθισμένος σταυροπόδι με το καλό του σακκάκι
ο παππούς κοιτάζει τα εκεί πουλιά να πετάνε
και αυτό που νοσταλγεί είναι το δροσερό νερό
να βγαίνει απο το λάστιχο μια μέρα που κουράστηκε
να μαστορεύει στο μικρό εργαστήριό του.