Moυ έχουν μπεί στο σπίτι μύγες
που κάθονται πάνω στα έπιπλα
και φλερτάρουν με την κάυτρα
του τσιγάρου μου.
Θολά ποτήρια , σε κήπους δροσερούς
υπομονετικές τρύπες , περιμένουν
να σε πιάσουν νυσταγμένο.
Ανοίγω το παράθυρο
λάμπει ο κόσμος σαν θυσαυρός μακρινός
σαν έπαθλο για μαύρα μάτια
και στοιχήματα εργολάβων.
Η πόλη στριφογυρίζει στο κρεβάτι της
και η κάθε μέρα βαθειά μοναδική.
Η πόλη χτίστηκε για να μην κοιτάμε μακρυά.
Για να κουράζονται τα μάτια  και να πίνουμε καπνό
απο τα εργοστάσια.
Μου λές πως  σε αφήνω μόνη
και γω σου λέω πως αν είσαι μόνη
θα ανθίσεις και θα μας κεράσεις όλους
γιατί το δέρμα σου είναι γόνιμο.
Αυτή η ζωή ανταλάσσεται ακριβά
και οι σπουδές της γίνονται
σιωπηλά δωμάτια βιβλιοθήκης.
Έχει γεμίσει μύγες το σπίτι μου.