Τώρα κατάλαβα τι ακούω
στην άκρη του κήπου.
Ακούω το βήμα της τετράποδης βόμβας απο αγάπη
που έσκασε πρίν μερικές μέρες και μας άφησε
μόνους κάτω απο τη βροχή των άστρων.
Αυτού που δίδαξε τη σιωπή και τώρα
μέσα στη γή προστατευμένος απο τις ανόητες
φλυαρίες μας.
Αυτού που έγινε κήπος και μύρισαν
τα άνθη του μέσα στην καρδιά μας.
Μπορεί να λυγίζει το μέρος απο τη ησυχία
αλλά υπάρχει ένα επιπλέον ρούχο επάνω μας
αυτό της ανάμνησής σου.
Τρέξε στους αιώνιους κήπους καλέ μου.
Ήταν τιμή μου που σε γνώρισα.