Τζογάροντας επάνω στην παλιά ζωή
βρίσκεις ενα απόγευμα ηλιόλουστο
σ αυτήν την αραχνιασμένη χώρα
σ΄αυτόν τον άγονο τόπο με τα μισά του
παιδιά απεσταλμένα της σύγκρουσης 
των ορμονών τους με τον ειδικό στη λάσπη
που ανακαλύπτεις στα σκεπάσματά σου.
Πόσα χιλιόμετρα δρόμος για να μείνουμε μισοί
στους αυτοκινητόδρομους που περνάνε οι αδιάφοροι
στα ξύλινα βλέμματα της αρχής της βάρδιας
στο ψέμμα που αραδιάζουμε στα οικογενειακά τραπέζια.
Όλες οι μέρες ίδιες σαν επιβάτες κρουαζιέρας
σαν ναυαγοί στην ίδια πλατεία με παραισθήσεις σωτηρίας
κοινά γελασμένοι θνητοί απο το σπιθίρισμα των άστρων.
Μόνο με κάποια τραγούδια θυμάσαι οτι είσαι ακόμα διψασμένος.