Περιμένοντας την πτήση
μασάω κάτι σαν λαστιχένια φρούτα
κοιτάζω έξω απο το παράθυρο
τα αεροπλάνα να φεύγουν μέσα στη νύχτα.
Διαβάζουν δίπλα μου σοβαροί
μεσήλικες φορώντας αυτά τα καρώ πουκάμισα
και αυτά τα πρακτικά παντελόνια
χρόνια ταξιδευτές , ξέρουν αμέσως να
ξεπερνούν την μονοτονία της αναμονής.
Φεύγουμε απο δω ο καθένας αφήνοντας
ενα κορίτσι και κάτι αναμνήσεις απο
γεύματα μεγάλων που θα θέλαμε να είναι λίγο
πιο ευτυχισμένα.
Τα κοινωνικά δίκτυα , τα όπλα που σκοτώνουν  την ωρα ,
λαμπυρίζουν σε πρόσωπα που αλλάζουν  έκφραση ,
τζογάροντας με την συμπάθεια του αγνώστου.
Δεν βλέπω πουθενά το σπίτι  ίσως γιατί
η καρδιά είναι μια φορητή συσκευή
με αυτονομία πολλών μηνών ή και χρόνων
στα καινούργια μοντέλα.
Η νύχτα φεύγει και πλησιάζει η πτήση.
Ενα μούδιασμα έχω
 αλλά λέω οτι είναι απο την αϋπνία .
Ονειρεύομαι συχνά την Βαρκελώνη.