Η σημαιούλα σου λυγίζει

κάτω απο το βάρος τών
 μεγατόνων της βόμβας.

Μια μέρα θα  σε πάω βόλτα στη

ντίσνευλαντ των φτωχών

εκεί που το τραινάκι του τρόμου

είναι αληθινό και οι δρόμοι 

βροχεροί ακόμα και τα Χριστούγεννα .

Εκεί που  τα τζάμια δεν θολώνουν 

ποτέ απο τη ζέστη και η κοκα κόλα

θεραπέυει τους τυφλούς .

Στις μικρές αυλές κοριτσάκια

παρέα με σαλιγκάρια

μαγεύονται απο την θέα των 

αεροπλάνων που ποτέ δεν θα γευτούν

και ηλεκτρίζονται απο γονείς

που γεμίζουν με αλκοόλ τις άδειες φλέβες 

των ματιών τους.

Tο κίτρινο χρώμα της σχολικής τους

τσάντας που ποτέ δεν θα το δούν να λάμπει.

Οι  ξεχασμένοι στο αιώνιο δημοτικό

σχολείο μέχρι να γεράσουν και να εύχονται

να φύγουν, μήπως  κάποτε καταφέρουν

να κοιμηθούν μια φορά με ησυχία.