Απέναντι στην τηλεόραση
τα ποτάμια να παρασύρουν
ζωές και λιακάδες
να μιλάνε , να μιλάνε συνέχεια
οι σοφοί , φτωχοί σπουδαγμένοι
κουτσοί υπάλληλοι
και να λιώνουν οι μέρες
να πνίγονται στα σαμπουάν
και οι γυναίκες μπροστά απο το
ατμοσίδερο
μιας πλάνης διαφήμισης να κουράζονται
με καρδιά πυρωμένη
και σιωπή μέσα στο κουτάκι
με τα κοσμήματα φυλαγμένη.
Οι γυναίκες αυτές που θλιμμένες
κοιτάζουν καμμιά φορά απο τη στάση
που μαζεύουν την στάχτη
του αντρός και δρεπάνια
ακονίζουν μιά φορά το χρόνο
πάνω απο τις καμινάδες
οι λαμπρές αυτές κόρες ,
τα όστρακα που
περιμένουν τον παραλήπτη
συστημένο , που βάφονται
στις γιορτές και στα κρυφά
όταν μεθύσουν σκέφτονται
ταξίδια και δώρα που φράζουν
την άβυσσο.
Οι γυναίκες αυτές που
βαδίζουμε πίσω τους
καρφωμένοι στον κώλο τους
αλλα αυτές με χίλια κόλπα
μας μαγεύουν διαφορετικά
εξωτικής προέλευσης
απο την φύση τους αποστάγματα
και πολύχρωμα λόγια λένε
άν σ αγαπούν.