Η γιορτή έληξε απότομα.
Γιατί το κακό δεν φεύγει με καινούργια
στολίδια , ούτε με ατσαλάκωτο σακάκι.
Υπάρχει μέσα στα σκοτεινά λεβητοστάσια
και αναπνέει με κοφτές ανάσες πίσω απο τους μεταλλικούς
πίνακες του ρεύματος.
Το κακό ζεί στα θεμέλια , μέσα στους σωλήνες απο το κτίριο.
Το θάβουν , το κλείνουν σε φυλακές
το βασανίζουν αλλα αυτό δεν παθαίνει τίποτα
γιατί ζεί απο τα σάλια του ανακριτή και τον ιδρώτα του φρουρού.
Είναι το κόκκινο στο μάγουλο του καλύτερου πιλότου που ξυρίζεται
πρίν απο τη μάχη.
Και το λάγνο βλέμμα του παρουσιαστή όταν μιλάει για συλλήψεις
δολοφόνων.