O ανθισμένος.



Κοίτα τον ανθισμένο , που με το πρώτο φώς
βγάζει με ανακούφιση το παλτό του.
Έχει περπατήσει αρκετά , σε ξένα τσιμέντα,
ερωδιός με τρύπιες τσέπες, ανθίζει το πρωί,
κοίταξέ τον.
Ο ανθισμένος τρώει και πίνει σιωπηλά
κάτω απο την σκιά του δέντρου και περιμένει
τις καρδιές να σκάσουν και τα φουγάρα
να βγάλουν αρωματικό καπνό.
Ο ανθισμένος είναι το τέλος της σκέψης
και ο εφευρέτης της οδύνης .
Τα μάτια του λάμπουν σαν πορτοκάλια
πλυμένα με το δάκρυ των σκύλων.