Απόψε βγαίνω να περπατήσω
και τα  φώτα με βαραίνουν.
Η επανάληψη των δρόμων
κάνει το κεφάλι μου κομμάτια.
Χωνεύει αργά η πόλη
τα πρώτα μας όνειρα και μεις
στη σειρά , με το πιάτο
απλωμένο για ζέστη και
απαλές ειδήσεις.
Μια νύχτα πικρή
σαν βρεγμένο τσιμέντο,
σαν σκονισμένο κρύσταλλο.
Μια μαύρη σημαία
καρφωμένη στο μπλέ
φεγγάρι του μυαλού.