Η αισθητική χάθηκε
για πάντα.
Όχι λόγω της πίστας
αλλα κυρίως γιατί
ονειρεύεσαι  σαν να
είσαι κάποιος άλλος.
Γιατί ο καημένος
είσαι αποκλεισμένος
απο όλα τα θεάματα και
τις γιορτές  της μεγάλης πόλης.
Κι όταν  το καταλαβαίνεις
γυρίζεις το κεφάλι απο την άλλη
και συνεχίζεις ευλαβικά να κοιτάς
τον τοίχο.
Αυτό που παλιά ήταν τιμωρία
τώρα είναι ευχάριστο
και κουτσαίνοντας βαδίζεις
προς την μεγάλη αλυσίδα
διατροφής.
Τα κατάφερες.
Έμεινες μόνος.