Έχουμε ξεβάψει τα κοράλλια
και τα δέντρα δεν είναι τόσο φρέσκα
ούτε τα πουλιά τόσο κόκκινα.
Τα πλαστικά μπουκάλια ιριδίζουν στο βυθό
και σαν υποβρύχια μνημεία λάμπουν τα κουτιά απο
τις κονσέρβες.
Μεταφέραμε τα βασίλειά μας μακριά σε άλλους τόπους
και άλλους πλανήτες και πάλι χωρίς ικανοποίηση είμαστε.
Με όλα τα κανάλια και πολύχρωμα ποτά που αφρίζουν.
Άφθονα ,αλλα οχι φρέσκα.
Ταξιδεύουμε μέσα στα σούπερ μάρκετ,περπατώντας ανήσυχοι
στους διαδρόμους,να φορτώθεί το κυνήγι της μέρας σε πλαστικές σακούλες
στο αυτοκίνητο με κάλυμα του παρμπρίζ.
Με κοινές μόνο τις ώρες κοινής ησυχίας,για να είμαστε αύριο
παραγωγικοί στην εργασία μας,αντί να γιορτάζουμε την κάθε μέρα,
που είναι μια καινούργια αποστολή,μια φρέσκια ιδέα,μια μάχη
για να κρατηθεί ζεστό το σώμα και το μυαλό διάφανο.
Ένα νησί ιπτάμενο στο χρόνο.