Τι ωραία που είμαστε εδώ,
με τις καμπάνες μας τις πένθιμες
τα σπίτια που χτίστηκαν απο άλλους για εμάς,
τα στενά με τα σπουδάια ονόματα.
Τι ωραία που είμαστε εδώ
με τον ήλιο που παιχνιδίζει με τον πορτοκαλί καπνό των δακρυγόνων
τα πάρκα με τα δέντρα και τα λερωμένα πουλιά η τους σκελετώμένους λύκους.
Τις φωνές των δασκάλων σε σχολές τυφλών.
Εμείς εδώ,με τα νησιά μας τα μακρινά
τις θάλασσες μας τις χτισμένες,
τους ποιητές στήν φορμόλη,τους φοράμε
όπου χρειαστεί να φανεί περήφανα η ταυτότητα του έθνους(σάν τα ρούχα για κηδείες).
Εδώ,στα καλύτερα.
Με τα τηλεοπτικά μας δείπνα,πρώτη μούρη ολη η παλιά αριστερή χωρίστρα
με βαμμένα αραιά μαλλιά.
Ο απεσταλμένος του θεού με τις μεσαιωνικές του απόψεις,που διαλέγει ποιοί
θα είναι οι τυχεροί να ζήσουν πληκτικά στούς αιώνες και ποιοί
θα εξοριστούν στη ζέστη που βγαζουν τα σώματά τους.
Και εύχομαι σε όποιον αισθάνεται δίκαιος,να γεννηθεί ξανά σαν αδέσποτος σκύλος σε κεντρική λεωφόρο.
Δέν θα αλλάξει αυτός ο τόπος και πρώτη φορά ,όσο κι αν φοβάμαι,είμαι με τη φωτιά.