Μια πόλη μακρινή
ονειρεύομαι απόψε.
Άν έμαθα να ζω έτσι
είναι γιατί προστάτευα τον εαυτό μου
απο τη σκόνη που βαθειά στο σπίτι μου έμπαινε.
Όμως δεν κατάφερα τίποτα να μάθω.
Αποσπάσματα εικόνων και μονάχα τσιμέντο
καΙ που και που
τραπέζια γεμάτα με φράουλες
Αγαπημένοι άνθρωποι
να φτάνουν μέχρι το τείχος
και να επιστρέφουν
η να χτυπούν το κεφάλι τους.
Βαθειά είναι η νύχτα στην χώρα αυτή
κι όσο χρώμα κι αν ξοδέψουμε
φεύγει απο πάνω μας
σαν χάδι περαστικό
σαν εγκυμοσύνη στην έρημο