Για τους μελλοντικούς θρήνους,κάνουμε μονόζυγο
και κοιλιακούς
Για αυτούς που φεύγουν ,εμεις καφέ το μεσημέρι
και κανείς δεν ρωτάει πως γίνεται
να περπατάμε σίγουροι,σε πάτωμα μπαλωμένο.
Μια ιστορία ζούμε,και στο τέλος το κάθε βιβλίο μπαίνει στο ράφι του